پرسش: مشکل من این است که دین برایم خیلی مهم نیست. دوست دارم دین برایم مهم شود و وقتی گفته می شود فلان کار حرام است من را تکان دهد و به خود بیاورد.
پاسخ: پرسشگرگرامی شما به دنبال حقیقتی به نام ایمان و تقوا آن هستید.
ایمان چشم انسان را به فراماده می گشاید. بهشت و جهنم حقیقت هایی فرامادی هستند که با چشم سر دیده نمی شوند. دانستن اینکه بهشت و جهنمی در کار است نیز به تنهایی بازدارنده از گناه نیست. تنها ایمان میتواند آن را در جلوی چشم انسان مجسم کند و با هر عمل خیر و شری خود را در میانه بهشت و جهنم ببیند. امیرالمومنین(علیه السلام) درباره متقین می فرماید:
«فَهُمْ وَ الْجَنَّةُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُنَعَّمُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُعَذَّبُون؛ آنان با بهشت چنانند كه گويى آن را ديده و در فضايش غرق نعمتند، و با عذاب جهنّم چنانند كه گويى آن را مشاهده نموده و در آن دچار عذابند.»(1)
تقوا به وسیله ترک و پرهیز دائمی از گناه حاصل می شود. ترک گناه سرمایه ای معنوی و طهارتی باطنی برای انسان پدید می آورد که حاضر نمی شود با گناه و لغزش آن را از دست دهد. فرد با تقوا از هر موقعیت و رفتاری که دین او را مورد تهدید قرار دهد دوری میکند و به آسانی خود را آلوده نمی کند. بر خلاف کسی که با گناه ذائقه خود را آلوده کرده و حساسیت خود را از دست داده است. تکرار گناه و لغزش باعث شده این کار برای او عادی شود و از انجام مجدد آن ابایی نداشته باشد.
پی نوشت:
1. شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه، محقق: صبحی صالح، هجرت، قم، ص303.